چکیده

روند کنونی بهره‌برداری از منابع موجود در آبخیز‌ها، سبب تخریب بیشتر آن‌ها می‌شود. تخریب در بلند مدت تهدیدی جدی برای زندگی آبخیزنشین‌ها است. بنابراین، باید تدبیری اندیشید تا افزون بر تأمین نیازهای اولیه آبخیز‌نشین‌ها، محیط امنی را برای زیستن او فراهم کرد. دست‌یابی به این هدف بزرگ  با اجرای برنامه‌ی"مدیریت جامع آبخیز" امکان‌پذیر است. گام اول برای اجرای"مدیریت جامع آبخیز" شناخت هدفمند منابع حوضه و تعیین قابلیت‌ها و محدودیت‌های آن است. به منظور شناخت آبخیزها و اولویت‌بندی محدودیت‌های آن‌ها، مطالعاتی که با هدف برنامه‌ریزی در حوزه‌های آبخیز فارس انجام شده بود، ارزیابی گردید. ابتدا براساس دو معیار "زهکش‌های سطحی" و "شرایط پستی و بلندی"، پهنه فارس به 14 زیر‌حوضه تقسیم گردید. آنگاه با بررسی منابع، بازدید‌های میدانی و استفاده از نظر خبرگان، محدودیت‌ها شناسایی شد. آبخیز‌های فارس از نظر ویژگی‌های محیطی در 5 گروه قرار می‌گیرند و 27 محدودیت در آن‌ها شناسایی شد. آلودگی محیط زیست، خشکسالی، سیل، فرسایش آبی، بیابان‌زایی، شوری اراضی و آلودگی آب‌های سطحی مهمترین‌ محدودیت‌ها به ترتیب اهمیت می‌باشند. از این رو، لازم است در همه تصمیم‌گیری‌ها و تدوین طرح‌های توسعه‌ای این محدودیت‌ها در نظر گرفته شوند.